دلنوشته...
زندگی وزن نگاهیست که در خاطر ما می ماند...دلنوشته...
زندگی وزن نگاهیست که در خاطر ما می ماند...تخته سیاه
روح بعضی از آدم ها به تخته سیاه می ماند که زمان بر آن چیزهایی می نویسد.خطهایی میکشد و درسهایی می دهد که با یک تخته پاک کن خیس بلافاصله پاک میشوند...
سرنوشت
سرنوشت انسان بر پیشانی اش نوشته شده است اما به زبانی که هیچ کس جز حاملان وحی نمی توانند آن را بخوانند...
سرنوشت
راه را دنبال خواهم کرد تا هر کجاکه سرنوشت و رسالتم برای حقیقت مرا بدانجا بکشاند.
خداوند
خداوند روح را با بال و پر آفریده است تا در آسمان بی کرانه ی عشق و آزادی پرواز کنید.چه غمبار است اگر بالهای خود را با دستان خود قیچی کنید و روح خود را وادارید که چون جانوران موذی بر زمین بخزد.
خداوند مشعلی در دلهای شما نهاده است که به دانش و زیبایی روشن است گناه است اگر این مشعل را خاموش کنید و آن را زیر خاکسترها دفن کنید...
با دلم می مانی؟
خاطرم نیست تو از نسل بارانی یا که
از نسل نسیم
هر چه هستی
گذرا نیست هوایت بویت...
فقط آهسته بگو...
''بادلم می مانی...''
...
با دلی خسته نوشت
گرم و پر رنگ نوشت
روی هر سنگ نوشت
تابدانند همه
تا بخوانند همه
که اگر دوست نباشد دل نیست...
باران...
امشب ببارد و من زیر نم نم اشکهای آسمان
خیس خیس شوم از یاد نمیبرم روزهایی که با تو
لحظه های خوب زندگی معنا می گرفت آن روزها
که می شداز نگاه هم عشق را خواند و فاصله ها را
زیر خاک باغچه پنهان کرد آن روزها که
می توانستیم در امتداد ساحل کبیر قدم بزنیم و
معنای دریا بودن را با ذره ذره ی وجود حس کنیم و
دل به زمزمه ی امواج بسپاریم و نجوای آنها را در
گوش مرغان دریایی بشنویم.افسوس که آن روزها
رفتند و چه تلخ است تکرار تنهایی و لمس غریبی
در لحظه لحظه ی زندگی...
دوست
کسی بی خبر آمد
مرا دست خودم داد
کسی مثل خودم غم
کسی مثل خودم شاد
کسی مثل پرستو در اندیشه ی پرواز
کسی بسته و آزاد
اسیر قفسی باز
کسی خنده کسی غم کسی شادی و ماتم
کسی ساده کسی صاف
کسی درهم و برهم
کسی پر ز ترانه
کسی مثل خودم لال
کسی سرخ و رسیده
کسی سبز کسی کال
کسی مثل تو ای دوست
مرا یک شبه رویاند
کسی مرثیه آورد
برای دل من خواند
من از خواب پریدم
شدم یک غزل زرد
و یک شاعر غمگین
مرا زمزمه میکرد...